Wedstrijdverslag: Denderloop 2016

De eerste week van mei was een drukke wedstrijdweek want naast de Spartacus Run, deed ik ook mee aan de Denderloop. Dat is een wedstrijd die bij mij in het dorp gehouden wordt en ik probeer er dan ook elk jaar aan mee te doen. Dit jaar zat er geen PR in voor mij, maar ik heb me die dag toch goed geamuseerd.

De Denderloop was in 2013 mijn allereerste wedstrijd ooit en sindsdien heeft ze een speciaal plaatsje in mijn hart. Net als de voorgaande jaren koos ik ook nu voor de 5 km. Er is ook nog een mogelijkheid om 10 of 15 km te lopen, maar dan moet je het parcours respectievelijk 2 of 3 keer lopen en dat doe ik absoluut niet graag.

De wedstrijd startte om 10u, maar normaal loop ik nooit in de voormiddag. Ik ben namelijk altijd misselijk wanneer ik ‘s morgens ga lopen. Dat wilde ik tijdens de wedstrijd koste wat kost vermijden en daarom at ik ‘s morgens vroeg drie sneetjes brood en een halfuur voor de wedstrijd nog een banaan. Op die manier zou ik normaal gezien genoeg energie moeten  hebben om die 5 km door te komen.

Om 9u50 stond ik klaar in het startvak. Ondanks het feit dat het ‘maar’ 5 km zou zijn en dat ik het parcours door en door ken, gierden de zenuwen door mijn lijf. De tien minuten in het vak leken een eeuwigheid te duren en toen het startschot dan om 10u weerklonk, was ik klaar om te knallen.

De eerste kilometer van het parcours gaat bergaf en die liep ik met een pace van 5’08”. Dat is veel te snel voor mijn doen dus ik besloot wat gas terug te nemen. Anders zou ik het nooit volhouden tot aan de finish. Kilometer 2 en 3 liep ik in een comfortabele pace en voor ik het goed en wel besefte, passeerde ik aan het 4 km-punt. Maar toen begon de miserie.

Ik voelde mijn lichaam leeglopen, werd licht in mijn hoofd en kon mij niet meer concentreren op wat ik aan het doen was. Stuk voor stuk tekenen dat de misselijkheid zich meester maakte van mijn lichaam. Daar kwam nog eens bij dat de laatste 1,2 km van het parcours bergop gaan en dat ik dus al mijn krachten nodig had om de finish te halen. Het liefst van al wilde ik gewoon uit de wedstrijd stappen, maar daar is mijn eergevoel veel te groot voor. En dus zette ik door. Het leek de langste kilometer uit mijn leven en ik heb zelfs een honderdtal meter moeten stappen omdat ik mij zo zwak voelde, maar eens de finish in zicht was en ik merkte dat ik toch nog onder het halfuur kon finishen, wist ik er nog een eindsprint (of wat daar voor moest doorgaan) uit te persen.

Uiteindelijk finishte ik in 29’49” en daar was ik, gezien de omstandigheden, best tevreden mee. Afgaande op mijn trainingstijden voor een 5 km, had ik voor de wedstrijd gehoopt op een tijd tussen 28’ en 28’30”. Dat is nu niet gelukt, maar er komen dit jaar nog genoeg wedstrijden waarin ik die tijd kan behalen.

Liefs,
Aurelie