Zondag 23 oktober liep ik mijn laatste obstakel run van het jaar: de Spartacus Run Edingen. Hoe het ging, lees je in dit verslag.
De Spartacus Run Edingen werd dit jaar voor het eerst georganiseerd en ik had op voorhand dan ook geen idee over hoe het parcours er zou uitzien, wat de obstakels zouden zijn, … Ik vertrok zondagmorgen dan ook met een klein hartje naar Edingen.
Op voorhand gaf het weerbericht aan dat het een stralende dag zou worden met temperaturen tot 12°C. Ideaal loopweer dus en absoluut niet te koud om af en toe een duik in het water te nemen. De dag zelf zag het er echter helemaal anders uit. Er hing een lage mist en van de beloofde 12°C kwam ook niets in huis. Het was amper 5°C en ik maakte mij mentaal al klaar om gedurende de hele race te bibberen en te beven.
We hadden geluk dat we vrij vroeg mochten starten (13u) en eens het startschot gegeven was, begonnen we dan ook vol goede moed aan de obstakels. Tijdens de race volgden de obstakels – en ook de kilometers – elkaar in snel tempo op en iedereen van onze groep voelde zich die dag erg goed. Toch draait het bij ons op zo’n obstakel run nooit om een snelle tijd. We waren immers met een groep van 20 mensen en als iedereen er dan voor kiest om samen te blijven, dan gaat het natuurlijk niet om een topprestatie neer te zetten.
Ik vind het zelf trouwens ontzettend fijn om te zien hoe iedereen elkaar helpt om de obstakels (en/of zijn angsten) te overwinnen zodat we allemaal samen de finish kunnen bereiken. Zo heb ik bijvoorbeeld heel veel schrik op obstakels die de hoogte ingaan en dan ben ik altijd erg blij als er iemand bij mij blijft en mij gerust stelt tijdens het klimmen en klauteren.
Tot kilometer 8 waren al heel wat obstakels de revue gepasseerd, maar een hindernis met water waren we nog niet tegen gekomen. Dat is vrij opmerkelijk want de Spartacus Runs staan er om bekend om heel wat waterobstakels te hebben. Bij Battle of Thor heb ik die jammer genoeg allemaal moeten overslaan, maar nu had ik er eigenlijk wel zin in. Met nog amper 2 kilometer te gaan, begon ik mij stilaan af te vragen wat er ons nog van waterobstakel te wachten zou staan.
Mijn gedachten over het water was nog niet goed uit mijn hoofd, of daar was ineens de eerste al: een grote bak met ijskoud water waar een tralies over gespannen was. Je kon dus niet anders dan je volledig in het water te laten zakken en zo de hindernis te voltooien. Verstand op nul en gaan :).
Na deze hindernis was ik helemaal doorweekt en wilde ik zo snel mogelijk de finish halen. Dat was mij echter niet gegund want plots volgde de ene na de andere hindernis: monkey island, een reuzenglijbaan waarbij je in een vijver terecht komt (super leuk, maar koud!), een houten schans oplopen, over hekken klimmen, containers opklauteren, … Al bibberend en bevend doorstond ik deze hindernissen tot ik uiteindelijk de finish zag. Met een grote glimlach nam ik mijn medaille in ontvangst en verkleumd van de kou begaf ik mij zo snel mogelijk naar de kleedkamers.
Tijdens zo’n Spartacus Run vraag ik mij altijd af waarom ik er in godsnaam voor kies om bijna €50 te betalen om de hele tijd af te zien. Maar achteraf, als ik eenmaal gewassen en opnieuw aangekleed ben, weet ik waarom: ik krijg er een ontzettend goed gevoel van en ben fier op mezelf dat ik mijn lichaam zo ver krijg dat het zulke hindernissen kan doorstaan.
Liefs,
Aurelie
No Comments