Vorig jaar deed ik voor het eerst mee aan Battle of Thor en het was toen ook mijn allereerste kennismaking met obstakel runs. Intussen ben ik helemaal gewonnen voor het concept en heb ik er al een aantal achter de rug. Zondag stond ik voor de tweede keer aan de start van Battle of Thor en hoe het mij vergaan is, lees je in dit verslag.
Battle of Thor is een obstakel run die jaarlijks plaatsvindt in de omgeving van de mijnterrils in Genk. Deelnemers aan de wedstrijd hebben de keuze tussen twee afstanden: een parcours van 7 km en een van 12 km. Vorig jaar nam ik deel aan de 7 km en dat parcours is echt ideaal voor iedereen die graag eens een obstakel run wil meemaken, maar het (nog) niet ziet zitten om een parcours van 10 km of meer af te leggen.
Dit jaar kozen we voor de 12 km en dat betekende dat we niet alleen 5 km langer moesten lopen, maar dat we ook meer obstakels moesten overwinnen. Zoals jullie al in mijn weekoverzicht konden lezen, ben ik vorige week met mijn fiets gevallen waardoor ik heel wat schaafwonden had op mijn knieën en voeten. Zondag zagen die er al een stuk beter uit en was ook de zwelling afgenomen. Ik kon dus met een gerust hart (en een goed ingetapete voet) meedoen aan Battle of Thor.
1 – 3 km
De eerste 3 km bestonden hoofdzakelijk uit loopstukken aangevuld met drie hindernissen. Bij de eerste hindernis werden de armspieren op de proef gesteld want we moesten met een zandzak over en onder een aantal houten balken lopen. Dit obstakel kende ik al van voorgaande obstakel runs en ik zorgde er dan ook voor dat ik een klein en licht zandzakje te pakken kon krijgen. Op die manier valt deze proef echt ontzettend goed mee.
Het volgende obstakel was echter andere koek. Die proef heette muddylicious en zoals de naam al zegt, kwam er veel modder aan te pas. We moesten ons over een afstand van zo’n 100 m een weg banen door een modderpoel waarbij de modder op bepaalde plaatsen tot aan je billen kwam. Daarbij kwam nog eens dat er over bepaalde stukken prikkeldraad gespannen was, zodat we niet anders konden dan ons te bukken en te hopen dat we niet zouden omvallen in de modder. Ik had me op voorhand voorgenomen dat ik alle proeven waarbij te veel modder/water aan te pas kwam, over zou slaan zodat de wonde aan mijn voet zeker niet zou kunnen infecteren. Hier was er echter geen andere uitweg dan door de modder te gaan. Dan maar verstand op nul en ploeteren maar!
Na de passage door de modder wogen mijn schoenen 10 kilo meer en zaten ze helemaal vol met modder, water, gras, … Lopen was ineens niet meer zo makkelijk. Algauw kwamen we aan het volgende obstakel: een vijver waarin we 25 m moesten zwemmen. Deze proef kon ik gelukkig wel overslaan en ik bleef dan ook op de oever staan om mijn teamgenoten aan te moedigen.
4 – 6 km
Na het zwemmen volgde… nog meer modder. Of wat had je gedacht J. Ook dit keer zag ik geen kans om de hindernis over te slaan en ploeterde ik mij een weg door de modder/het modderwater. Tijdens deze hindernis begon mijn voet echter enorm te protesteren. Bij elke stap die ik zette, ging er een pijnscheut door mijn lijf en ik besefte dat ik nog een erg lange weg te gaan had. We waren tenslotte nog niet eens halfweg.
Het parcours van Battle of Thor is ontzettend heuvelachtig en langzaamaan begonnen we aan de volgende loodzware hindernis: de beklimming van de mijnterril. De weg naar de top van de terril was lang en steil en op een gegeven moment begonnen onze bovenbenen te branden van de inspanningen die we moesten leveren. Net voor we de top bereikten, stond er ons trouwens nog een cadeautje te wachten: 100 m sluipen op de helling (onder prikkeldraad). Sluipen is absoluut niet mijn favoriete bezigheid, maar doordat het op een helling was, had ik het gevoel dat het wat beter ging dan wanneer ik het op een normaal stuk grond moet doen. Eenmaal boven aan de mijnterril werd er een foto gemaakt en daarna konden we aan de afdaling beginnen.
7 – 9 km
Hoe meer we afdaalden, hoe meer pijn mijn voet begon te doen. Ik wist dat er halfweg op het parcours een EHBO-tent zou staan en ik had dan ook voor mezelf al uitgemaakt dat ik daar eens langs zou gaan zodat ze mijn voet wat konden verzorgen. Tijdens onze tocht naar beneden maakten we nog een passage door een stukje bos en moesten we ook nog een proef met een tractorband en andere autobanden doorstaan. Ik deed de proef nog mee, maar eerlijk gezegd kon ik op dat moment alleen maar denken aan de pijn en vond ik er niets leuk meer aan.
Eindelijk kwamen we de EHBO-tent tegen! Terwijl ik naar binnen ging voor verzorging, voltooiden mijn teamgenoten het volgende obstakel. Een reuze waterglijbaan die uitmondde in een vijver waarin ze nog een stukje moesten zwemmen. Die glijbaan zag er echt ongelooflijk leuk uit en ging precies veel sneller dan de andere glijbanen die ik al had meegemaakt op een obstakel run. Mijn voet was intussen goed ingetapet en ik kreeg de raad om geen modder/waterhindernissen meer uit te voeren want er zat al wat vuil in de wonde en anders zou het gegarandeerd nog erger worden.
10 – 12 km
Nog twee kilometer te gaan, de finish is in zicht! Het verband doet echt deugd aan mijn voet en ik kan eindelijk weer wat genieten van de run en de obstakels. In de laatste rechte lijn naar de finish staan ons nog enkele obstakels te wachten: klimmen en klauteren over houten balken, zwemmen in een bak met water, monkey island, containers beklimmen, een schans oplopen, … En dan is daar uiteindelijk het moment dat we over de finish lopen en onze welverdiende medaille rond onze hals gehangen wordt.
Heb jij al eens meegedaan aan een obstakel run?
Liefs,
Aurelie
Foto’s: Golazo
No Comments