Oktober was een maand van hoogtes en laagtes op het vlak van hardlopen. Langs de ene kant liep ik afgelopen maand voor het eerst een halve marathon en ben ik daar nog steeds euforisch over. Maar langs de andere kant, was het ook een maand waarin ik niet veel kilometers maakte.
Tijdens de maand oktober was ik eigenlijk een luie loper. Ik had hard getraind voor de halve marathon van Brussel en toen ik die begin oktober met succes had uitgelopen, kwam ik terecht in een lange rustfase. Ik wilde heel graag gaan lopen, maar had het gevoel dat ik in een zwart gat gevallen was. Ik had maandenlang alles gegeven om in Brussel als de beste versie van mezelf aan de start te staan en nu ineens had ik geen doel meer voor ogen. Tegelijk was ook mijn favoriete loopmaatje aan het herstellen van een blessure aan haar scheenbeen. De motivatie om te gaan lopen was dan ook ver te zoeken.
Maar halverwege de maand vond ik die ineens terug. Buiten was het ontzettend mooi weer, ik had mezelf beloond met een nieuw paar hardloopschoenen en ineens voelde ik die drive om naar buiten te gaan. Ik twijfelde geen seconde en eenmaal in het bos – mijn favoriete loopplek – besefte ik weer waarom ik zo graag loop. Alle stress van de voorbije weken viel van mijn lichaam en ik voelde mezelf weer ontspannen. Op het einde van de maand deed ik ook mee aan de Spartacus Run in Edingen en zo sloot ik de maand af zoals ik ze begonnen was, met een wedstrijd.
In november heb ik drie hardloopwedstrijden op de planning staan dus dat wordt weer een drukke loopmaand.
Liefs,
Aurelie
No Comments