Raceverslag: TCS New York City Marathon

Vijf maanden lang had ik maar één doel voor ogen: de TCS New York City Marathon. Zondag was het dan zover en ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat ik mijn droom in vervulling heb laten gaan. De marathon was een ongelooflijke ervaring en ik wil jullie dan ook heel graag vertellen hoe ik die magische dag beleefd heb.

Voor de start

Ik startte samen met het merendeel van de meiden van #teamannemerelrunsnyc in wave 3 en dat betekende dat de bus ons om 07:00 zou ophalen om naar het startterrein te gaan. Marianne en ik hadden onze wekker uit voorzorg al om 05:00 gezet, maar door alle adrenaline (en de jetlag) waren we reeds een uur vroeger wakker. De avond voordien had ik pannenkoeken gebakken in het keukentje van onze kamer en dat was ook mijn marathonontbijt. Ik werkte er drie naar binnen en besloot de rest mee te nemen naar de start.

Twee uur voor de start kwamen we aan op Staten Island. We hadden dan ook tijd genoeg om een dixie te bezoeken, onze tassen af te geven en rustig de rest van ons ontbijt op te eten. Intussen was het ook lichtjes beginnen miezeren en zag het er naar uit alsof we de zon voor de rest van de dag niet meer zouden zien. Ideaal dus. Normaal hou ik van zon, maar geef mij maar bewolking en frisse temperaturen tijdens het hardlopen.

Precies om 10:40 ging het startschot voor onze wave en konden we van start gaan. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Ik wenste Marianne, die samen met mij startte, succes en vanaf dan kon het avontuur beginnen.

0 – 10 km: Let’s get this party started

De eerste drie kilometer van het parcours liepen we over de Verrazano Bridge. Deze brug heeft de meeste hoogtemeters van de hele marathon en op voorhand drukte iedereen mij dan ook op het hart om vooral niet te snel van start te gaan. Ik hield die goede raad in mijn achterhoofd en liep langzaam de brug op. Door alle adrenaline voelde ik niet eens dat de brug naar omhoog ging, maar toch hield ik me in. Op de weg naar beneden liet ik mezelf al wat meer gaan, maar nog steeds ging ik niet zo snel als ik zou willen.

Eens af de brug, kwamen we aan in Brooklyn en het publiek stond hier rijen dik. Wauw, wat een ervaring om dit te mogen meemaken. Ik liep met een glimlach van oor tot oor en genoot van alles om me heen. Intussen zocht ik ook een snelheid die comfortabel aanvoelde en die ik zeker nog wel even aan zou kunnen houden. Ik wilde finishen in 04:30 en nam me voor om met een pace tussen 06:10 en 06:20 te rennen.

De eerste 10 kilometer gingen in een flits voorbij en voelden aan als een feestje. Dit gaf mij zoveel energie en zelfvertrouwen.

10 – 21,5 km: Feeling strong en confident

Het hele stuk door Brooklyn neemt ongeveer een halve marathon in beslag en ik zag dit deel dan ook als een warming up voor de rest van de race. De tweede helft van het parcours is immers veel zwaarder dan de eerste helft en ik mocht van mezelf dan ook niet over (of op) mijn limiet gaan.

Ik voelde mij zo sterk en moest mezelf dan ook regelmatig toespreken dat ik niet te snel mocht gaan. Het halfway point lag midden op de Pulaski Bridge en ik bereikte dit punt in 02:12. Ik had nog nooit zo comfortabel een halve marathon gelopen. Dit voelde nog beter aan dan in mijn dromen. Als ik dit tempo zou kunnen volhouden (en eventueel nog wat verval zou hebben in het tweede deel), dan lag mijn streeftijd binnen handbereik.

21,5 – 30 km: What doesn’t kill you, makes you stronger

Ik wist dat op kilometer 25 de beruchte Queensboro Bridge op mij te wachten stond en ik hield mijn hart dan ook al vast. Zou die brug echt zo verschrikkelijk zijn als iedereen zei? Ik bleef comfortabel doorlopen en voor ik het wist waren we aan de brug aanbeland. Dit was het punt waar ontzettend veel mensen vertraagden of zelfs begonnen wandelen. Ik voelde de hoogtemeters echter bijna niet – zo blij dat ik tijdens al mijn lange duurlopen heuvels en hellingen heb opgezocht – en bleef stevig doorlopen. Het gaf ontzettend veel energie om al die mensen in te halen.

Eens af de brug liepen we First Avenue op. Ik had heel veel publiek verwacht, maar dit sloeg echt alles. De mensen stonden rijen dik in de regen (want ja, het miezerde nog steeds) en waren zo luid en enthousiast. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Op kilometer 27 zou het TUI supporterspunt op ons wachten en ik liep dan ook met een grote glimlach door naar onze supporters.

Op het moment dat ik hun passeerde, voelde ik mij heel sterk. Met hun aanmoedigingen in mijn achterhoofd liep ik gedreven voort naar het 30 kilometer-punt.

30 – 40 km: I don’t want to do this anymore

Dat 30-kilometer punt betekende echter de omslag voor mij. Tot dan had ik met een hele grote glimlach gelopen en genoot ik van elke kilometer. Dat was nu allemaal voorbij. Mijn benen waren de hoogtemeters beu en begonnen zwaar aan te voelen. Ik wist dat er nog twee bruggen, een grote heuvel op Fifth Avenue én het heuvelachtige Central Park op mij lagen te wachten en de moed zonk mij in de schoenen. Hoe moest ik dit nog 12 kilometer volhouden?

Gelukkig had ik tussen alle pijn ook een aantal lichtpuntjes. Op kilometer 31 zag ik plots de persoonlijke fotograaf van TUI lopen. Ik rende naar hem toe en vroeg of ik op de foto mocht. Ik glimlachte breed en gooide mijn armen in de lucht en voelde weer even een energieboost. Dit was leuk. Plots zag ik in de verte ook Jorien van #teamannemerelrunsnyc. Ik liep naar haar toe, babbelde even met haar en wenste haar nog veel succes. Ook zij had zware bovenbenen en dat stelde mij enigszins gerust.

Toch konden deze twee ontmoetingen er niet voor zorgen dat ik mijn positieve vibe van de eerste 30 kilometer terug kreeg. Het dieptepunt kwam er tussen kilometer 37 en 38. Ik had het helemaal gehad met die marathon en vroeg me af waarom ik dit in hemelsnaam wou doen. Dit was helemaal niet fijn. Integendeel zelfs, dit voelde aan als een straf waar geen einde aan kwam. Mijn hele lichaam schreeuwde om een wandelpauze, maar daar wilde ik niet aan toegeven. Al moest ik een heel stuk trager lopen, ik zou niet wandelen.

En plots sloeg mijn hele humeur om. Ik voelde een vechtersmentaliteit in mij naar boven komen en ik wist dat ook mijn streeftijd van 04:30 nog steeds mogelijk was. Ik mocht alleen niet meer vertragen en moest zelfs sneller gaan lopen dan ik de afgelopen kilometers had gedaan. Met die 04:30 in mijn achterhoofd liep ik Central Park in. Ook hier stond heel veel publiek en het feit dat het nu echt bijna gedaan was, gaf mij de kracht om door te zetten.

40 km – finish

Op kilometer 40 kwam ik onverwacht het tweede TUI supporterspunt tegen. Ze riepen mijn naam en dit gaf mij zoveel energie dat ik weer wat versnelde. Central Park gaat de hele tijd op en neer en ik maakte dan ook heel veel gebruik van de dalende stukken om mijn pace wat op te drijven. Toen ik het bordje zag waarop stond dat het nog 800m was, haalde ik alles uit mezelf wat er nog in zat. Het zou heel krap worden om nog op 04:30 te finishen en ik zette dan ook een eindsprint in. Ik hoorde het publiek niet meer, zag de andere lopers niet meer en was enkel gefocust op de finish.

Die bereikte ik uiteindelijk in 04h30’32”.

Wauw.

Na de finish viel alle stress van de afgelopen dagen, weken, maanden… van mijn lichaam en voelde ik mij zo gelukkig. Dit gevoel had ik nog nooit ervaren.

Tijdens de marathon heb ik op een bepaald moment gedacht dat ik nooit nog een marathon wilde lopen. Op dit moment (woensdag) denk ik daar echter helemaal anders over. Waar of wanneer weet ik nog niet, maar dat er nog eentje komt staat wel vast :).

Liefs,
Aurelie