Zondag liep ik samen met meer dan 12.000 andere lopers de halve marathon tijdens de CPC Loop in Den Haag. Ik had jullie al verteld dat ik mijn tijd van de halve marathon van Brussel (2u13) wilde verbeteren én dat is gelukt! Ik heb afgezien en er voor moeten vechten, maar ik heb mijn PR met 8 minuten verbroken.
Als ik denk aan zondag, dan stuiter ik nog steeds na. Ik heb het zwaar gehad tijdens de race, maar de euforie en de voldoening die ik voelde toen ik 2u05 op mijn horloge zag, zijn onbeschrijflijk. Deze tijd was stiekem mijn ultieme doel en ik ben zo blij dat ik dat ook gehaald heb. Ik vertel je dan ook graag hoe ik dat PR bereikt heb.
Voor de start
Mijn vriend was mee naar Den Haag gekomen om te supporteren en mij voor de start nog wat moed in te spreken (en dat heb ik nodig want ik was heel zenuwachtig voor de wedstrijd). We waren ruim op tijd aanwezig op het Malieveld en namen uitgebreid de tijd om de start- en finishzone te verkennen. Nadien bleef er zelfs nog wat tijd over om te genieten van de zon. Ik startte om 14u50 in de derde startgolf en om 14u20 was het tijd om afscheid te nemen. Het aftellen kon beginnen.
1 – 5
Van de eerste vijf kilometer herinner ik mij niet zoveel. Ik zocht naar een goed tempo, probeerde mijn plaatsje in de massa lopers te vinden en raakte overweldigd door de hoeveelheid publiek dat langs de kant van de weg stond. Ik heb nog geen andere wedstrijd gezien waar er letterlijk overal op het parcours mensen staan die de hele tijd juichen en je naar de finish schreeuwen. Die eerste vijf kilometers vlogen dan ook voorbij en uiteindelijk liep ik ze in iets meer dan 30 minuten.
5 – 10
Tussen kilometer 5 en kilometer 10 liep ik mijn snelste 5 kilometer. Nochtans was dit ook het stuk waar de zon een aantal kilometer pal boven ons hing en er nergens een schaduwplekje te zien was. Door de warmte had ik ontzettend veel dorst, maar ik wist dat er pas op kilometer 10 een tweede waterpunt zou zijn. Om mezelf ervoor te behoeden dat ik de hele tijd de kilometers zou aftellen op mijn horloge tot wanneer ik zou mogen drinken, besloot ik een haas te kiezen en die te volgen. Al snel zag ik een vrouw met een kort zwart shortje en een blauwe t-shirt die iets sneller liep dan ik. Mijn haas was gevonden en zo bereikten we al snel het waterpunt aan kilometer 10. Daar aangekomen raakte ik door de menigte mijn haas kwijt, maar kwam ik ook tot het besef dat ik mijn snelste 10 kilometer ooit gelopen had.
10 – 15
Het 10 kilometerpunt was een omslagpunt voor mij. Tot dan voelde ik mij – buiten het feit dat ik dorst had – fysiek en mentaal erg goed. Maar na het waterpunt deden mijn voeten en benen pijn, voelde ik mezelf vertragen en leek de finish nog zo ver weg. Ik begonnen met aftellen, maar kwam al gauw tot het besef dat 9 km nog veel te ver is om al te beginnen aftellen tot aan de finish. Aan het waterpunt om kilometer 14 bedacht ik mij ineens waarom ik per se de CPC Loop wilde lopen; de wedstrijd staat bekend om haar snelle parcours en ik was naar Den Haag gekomen om een PR te lopen. En ik wilde niet zomaar een minuutje van mijn tijd van Brussel lopen. Ik wist dat ik meer aankon. Een blik op mijn horloge leerde mij dat een tijd van 2u05 (mijn droomtijd) mogelijk was als ik opnieuw een beetje zou versnellen en niet meer zou treuzelen. Ik had mijn motivatie terug en focuste mij op de boulevard van Scheveningen die nu niet ver meer was.
15 – 21,1
Ondanks het terugvinden van mijn motivatie, gingen de laatste 6 kilometer niet vanzelf. Het uitzicht op het strand en de zee waren ontzettend mooi, maar ik kon er niet van genieten. Ik was dan ook blij toen we die boulevard af waren en de laatste vier à vijf kilometer richting de finish ingezet konden worden. Ik zag rond mij meer en meer mensen wandelen en moest mij inhouden om niet hetzelfde te doen. Mijn lichaam was moe, maar ik wist dat ik mentaal sterk genoeg was om mezelf tot aan de finish te pushen. En dus liep ik door en begon ik vanaf kilometer 17 het tempo nog wat op te drijven. Mijn horloge gaf nog steeds aan dat 2u05 binnen handbereik was en dat gaf mij de kracht om door te zetten. Plots zag ik voor mij de skyline van Den Haag en toen kwam ook het besef dat ik er bijna was en dat ik bijna mocht wandelen. Ik moest alleen nog even doorzetten. Het moment dat ik de vlaggen aan de finish zag opdoemen, gaf mij dan ook een energieboost. Ik perste er de laatste vijfhonderd meter nog een sprint uit en kwam over de finish in 02:05:11. Ik was (en ben) nog steeds overgelukkig en ben op dit moment (maandagavond) al aan het denken aan waar ik mijn volgende halve marathon ga lopen.
Want ook al vervloek ik mezelf tijdens de wedstrijd en vraag ik mij af waarom ik er in hemelsnaam voor kies om zo’n afstanden te lopen, toch zou ik dat gelukzalige gevoel van na de finish voor geen geld ter wereld willen missen. En voor wie twijfelt om ook de CPC te lopen; zeker doen! De sfeer tijdens de wedstrijd is geweldig en daarnaast is alles prima georganiseerd.
Liefs,
Aurelie
No Comments