Weken heb ik er naartoe geleefd en zondag was het dan eindelijk zover: ik stond aan de start van mijn allereerste halve marathon: de Brussels Half Marathon. Hoe ik de wedstrijd beleefd heb, lees je in dit verslag.
Hoe dichter de dag van de halve marathon naderde, hoe zenuwachtiger ik werd. Ik had ongelooflijk veel zin om de wedstrijd te lopen, maar ik begon aan mezelf te twijfelen. Ben ik lichamelijk wel in staat om 21,1 km te lopen? Zal ik mij mentaal goed genoeg voelen om de hele afstand vol te houden? Ga ik goed kunnen doseren? … Het waren stuk voor stuk vragen die in mijn hoofd rond dwarrelden en waar ik geen antwoord op had.
Wanneer iemand mij vroeg wat mijn doel was, dan zei ik steevast ‘uitlopen’. Het was mijn eerste halve marathon; wat mijn eindtijd ook zou zijn, het kon niet anders dan een PR zijn. Maar stiekem had ik mezelf toch een streeftijd opgelegd: ik wou heel graag onder de 2u20 finishen. Maar wel op voorwaarde dat ik mezelf niet stuk zou lopen en zou genieten van alles wat de wedstrijd mij te bieden had.
Zondagmorgen nam ik met een klein hartje plaats in de laatste startbox (die van + 2u10), gaf ik mezelf nog een peptalk en wachtte samen met 6.000 andere lopers geduldig op het startschot.
0 – 7 km
Over de eerste 7 kilometer kan ik kort zijn, die vlogen voorbij! In het begin was het erg druk op het parcours en was het zoeken naar een comfortabel tempo. Eens dat ik dat gevonden had, nam ik mij voor om rustig te lopen en met een positieve mindset de rest van het parcours af te wachten.
Ik wist van tevoren dat het parcours in Brussel zwaar en erg heuvelachtig zou zijn en dat merkte ik al meteen van bij het begin van de wedstrijd. De eerste kilometers gingen de hele tijd op en af en zeker tijdens de passages in de tunnels op de Louizalaan voelde ik mijn kuiten lichtjes branden. Ik besloot er geen aandacht aan te schenken en concentreerde mij op mijn muziek en de omgeving.
8 – 14 km
Het blijft mij verbazen hoe vlot de wedstrijd gaat. De kilometers blijven aantikken en nog steeds heb ik nergens last van. Ik hoor mensen naast mij kreunen en zuchten, sommigen beginnen zelfs te wandelen. En ik heb het gevoel dat alles top gaat. Ik geef high fives aan kindjes die langs de kant van de weg staan, glimlach vriendelijk naar mensen die ‘allez Aurelie’ roepen en ik geniet echt van elke kilometer die ik maak.
Dit had ik van tevoren nooit durven dromen en ik blijf mezelf dan ook toespreken dat ik niet te hard van stapel mag gaan want dat de man met de hamer nog wel zal komen.
15 – 21,1 km
En die man met de hamer, die kwam er inderdaad. Waar het parcours voorheen de hele tijd op en af ging, ging het vanaf kilometer 15 goed bergop. Van tevoren had ik al van heel wat mensen gehoord dat dit het zwaarste punt van de wedstrijd is en ik had er mezelf dan ook op voorbereid. Aan de helling leek geen einde te komen en de drang om te wandelen stak meer en meer op. Maar ik gaf er niet aan toe. Ik wist dat we 2 km zouden moeten klimmen en dat het vanaf dan weer vlak of bergaf zou zijn.
Ik bleef mezelf de nodige peptalk geven en op een gegeven moment zag ik de top van de helling. Ik concentreerde mij op dat punt en beloofde mezelf dat het nadien weer beter zou gaan. En inderdaad, het ging beter! Ik had opnieuw energie om mensen voorbij te steken en telde de laatste kilometers af. Twee kilometer voor het einde kwam er nog een helling, maar ik moest doorbijten van mezelf. Ik wilde over de finish komen en kunnen zeggen dat ik het hele parcours had uitgelopen. Ik was nu al zover gekomen, nu mocht het niet meer misgaan.
De laatste kilometer ging bergaf richting finish en die kilometer was zelfs mijn allersnelste van de hele wedstrijd. Ik voelde mij goed en genoot met volle teugen van de laatste meters. Aan de finish wist ik er nog een eindsprint uit te persen en eenmaal over de streep kon ik niet geloven wat er zich zojuist had afgespeeld. Ik had een halve marathon uitgelopen en ik voelde mij alsof ik de wereld aankon.
Uiteindelijk heb ik de wedstrijd uitgelopen in 2u13min. 7 minuten sneller dan het doel dat ik vooropgesteld had en eigenlijk ben ik daarvoor zelfs niet diep moeten gaan. Hier had ik maanden naartoe gewerkt, maar dit had ik nooit durven dromen!
Ik heb nu al ontzettend veel zin in een nieuwe uitdaging. Ik moet alleen nog eventjes bedenken wat die gaat zijn, hihi.
Liefs,
Aurelie
6 Comments
Woow, wat leuk om te lezen dit, je hebt het ongelooflijk goed gedaan! Het klinkt echt als een zware wedstrijd, zo’n hellingen zijn zeker niet te onderschatten 🙂 Wees maar terecht trots op jezelf, ik zou het je absoluut niet kunnen nadoen (al zou ik wel willen, hihi). Liefs!
Heel erg bedankt voor je lieve reactie, Silke! Ben er zeker van dat jij op een dag ook een halve marathon uitloopt.
Gefeliciteerd met je mooie prestatie! Hoop dat ik zelf ook ooit een halve kan uitlopen, als de blessures eens stoppen roet in het eten te gooien 😉
Bedankt, Linda. Ik duim met je mee dat die blessures snel stoppen zodat ook jij jouw doel kan behalen!
[…] stip op 1: de halve marathon van Brussel. Het was mijn allereerste halve en op voorhand was ik dan ook enorm zenuwachtig over wat mij te […]
[…] de halve marathon tijdens de CPC Loop in Den Haag. Ik had jullie al verteld dat ik mijn tijd van de halve marathon van Brussel (2u13) wilde verbeteren én dat is gelukt! Ik heb afgezien en er voor moeten vechten, maar ik heb […]