Race: 42,195 km door Parijs

Op 14 april liep ik mijn derde marathon in Parijs. Om een lang verhaal kort te maken: het was fantastisch! De organisatie was top, het parcours was prachtig, de weersomstandigheden waren ideaal, ik had de beste supporters mee én ik liep beter dan ik ooit gelopen had.

Marathon Parijs: voor de start

De avond van tevoren had ik alles netje klaargelegd zodat ik me op marathondag niet te veel moest bezighouden met wat ik allemaal nodig had voor in het startvak en tijdens de race. Zo kon ik iets langer slapen en had ik al een stressfactor minder voor de volgende ochtend. Toen om 6u de wekker ging, trok ik meteen mijn kleren aan en nam ik snel de succeswensen van mijn vriend in ontvangst zodat ik om 6u30 kon ontbijten in het hotel.

Mijn wave startte om 9u30 en dat betekende dat ik exact 3u voor de start kon eten. Perfect. Mijn plan was om om 7u15 aan het hotel te vetrekken zodat ik ongeveer tegen 8u aan de tassenafgifte zou zijn. Dan had ik nog anderhalfuur over om rustig mijn tas af te geven, naar het toilet te gaan en te wachten in mijn startvak. Ik was dan ook aangenaam verrast toen mama plots bij mij kwam zitten aan het ontbijt. Ik had op voorhand laten weten dat ik niet wilde dat ze speciaal voor mij vroeg zouden opstaan, maar kijk, ze kon het dan toch niet laten (en ik vond het wel fijn dat ze er was).

Zoals gepland vertrok ik om 7u15 met de metro naar de start en was ik ook tegen 8u aan de tassenafgifte. Perfect op schema, zo heb ik het graag. Aan de tassenafgifte (en later ook aan de toiletten en aan het startvak) was het ontzettend druk. Maar ik bleef er opvallend rustig onder. Ik wist dat ik genoeg tijd had en van marathonstress was er ook nog geen sprake. Zo kalm was ik bij mijn vorige twee marathons in Antwerpen en New York absoluut niet.

Om 8u45 stond ik in mijn startvak. Vanaf nu kon het aftellen beginnen.

Start tot 10 km

Wie mij vroeg wat mijn doel was, kreeg steevast het antwoord: sneller dan mijn 4u30 van New York. Maar als ik eerlijk ben, had ik een ambitieuzer doel. Ik wilde onder 4u15 lopen. Ik wist dat het in mij zat, maar wist niet of het er vandaag uit zou komen. Het plan was simpel; de eerste tien kilometer aan 6’00/km lopen en vanaf dan zou ik zien hoe ik mij voelde.

Zo gezegd zo gedaan, de eerste vijf kilometer kwam ik mooi door in 30:07 en op tien kilometer klokte ik af op 59:48. Het eerste uur vloog voorbij. De start op de Champs Elysée was magisch en vervolgens liepen we langs Place de la Concorde, Place Vendôme, L’Opéra Garnier, het Louvre en Place de la Bastille. Stuk voor stuk prachtige plaatsen en ik genoot dan ook met volle teugen.

10 tot 21,1 km

Ik wist dat ik mijn vriend, ouders en schoonouders voor het eerst zou zien op km 12 en ik was me dan ook al een hele tijd aan het verheugen op dat moment. Toen ik ze dan eindelijk zag, gaf me dat een instant boost. En dat moet ik ook uitgestraald hebben want achteraf hoorde ik dat het leek alsof ik nog geen meter gelopen had. En het klopt ook, ik voelde me super en was helemaal klaar voor wat Parijs me nog te bieden had.

De volgende 8 kilometer liepen we langs Bois de Vincennes. Dit is ook meteen het rustigste/saaiste stuk van het parcours. Je bent buiten de stad, er is weinig publiek en het enige wat er te zien is, zijn bomen. Gelukkig wist ik dat ik mijn supporters op km 20 opnieuw zou zien, wat er voor zorgde dat die 8 kilometer heel snel voorbij gingen. Omdat ik niet zeker was of ik ze nog eens zou zien (er was een kans dat ze aan km 34 zouden staan, maar dat hing af van hoe vlot het openbaar vervoer was), nam ik hun aanwezigheid extra hard in me op. Eens we opnieuw in de stad waren, stond het publiek rijen dik en was er een ongelooflijke drukte langs het parcours. Dit gaf mij zoveel energie dat ik halfweg doorkwam op 02:03:37.

21,1 tot 30 km

Ik kwam tot de conclusie dat ik al de hele tijd aan het versnellen was en gaf mezelf een moment om even stil te staan bij hoe ik mij voelde. Daar moest ik niet lang over nadenken. Ik voelde mij top. De marathon verliep nog mooier dan ik had durven dromen en ik ging dan ook verder zoals ik bezig was. Ondertussen waren we ook beland aan de oever van de Seine en was het opnieuw tijd om te genieten van wat Parijs ons te bieden had.

Ik had op voorhand heel wat verslagen gelezen en wist dat er nog voor km 30 één grote tunnel van ongeveer 1,2 km zou komen, gevolgd door drie kleinere. Die eerste werd ook wel ‘L’Enfer’ (de hel) genoemd en ik verwachtte mij aan het ergste. Uiteindelijk bleek de hel heel goed mee te vallen. – Voor de 10 Miles lopers; als je de Kennedy- en Waaslandtunnel gewoon bent, is dit 2x niks. – Nu de drie andere nodig. Die waren kort, maar pittig en langzaamaan voelde ik mijn benen verzwaren.

Ergens was ik opgelucht dat dit nu pas gebeurde, maar het liefst van al had ik dat moment nog wat willen uitstellen. Ik bereikte het 30 km-punt in 02:54:56. De tunnels hadden mij wat doen vertragen, maar mijn doel van 4u15 halen was nog steeds binnen handbereik.

30 tot 42,195 km

En nu komt het, de paragraaf waarin ik vertel dat ik op een gegeven moment niet meer verder wou. Dat ik kon wenen van pijn, dat ik enkele meters moest wandelen omdat het echt niet meer ging. Dat ik spijt had dat ik me al voor marathon nummer 4 had ingeschreven (gelukkig was die spijt enkele uren later alweer verdwenen). De man met de hamer had me te pakken en nog geen klein beetje.

Tussen km 31 en 34 was ik de hele tijd aan het hopen dat mijn supporters er zouden staan. Dit zou mij zoveel deugd doen. Ik had echt nood aan iets positief. Mijn iPod was intussen ook uitgevallen dus daarvan moest ik ook al geen afleiding meer verwachten. En plots zag ik ze aan km 34. Op de meest verschrikkelijke heuvel van de hele marathon. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik me toen voelde. Dit gaf me een energieboost waardoor ik die heuvel rustig op kon lopen in plaats van hem op te wandelen. Helaas was die boost niet voor lang.

De laatste 8 km tot de finish waren puur op karakter. Mijn lichaam was op. Het enige wat me op dreef hield, was het feit dat ik nog altijd onder 4u15 kon finishen. Ik moest gewoon zo goed mogelijk doorlopen. Kilometer 40 bereikte ik in 04:00:56 vanaf nu was het alles geven tot de finish. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik was toen ik eindelijk de borden zag staan waarop stond dat het nog 500 meter was. Ik weet niet vanwaar het kwam, maar ik kon zowaar nog iets uit mijn benen krijgen dat leek op een eindsprint.

Met mijn armen in de lucht liep ik over de finish in 04:13:56. Doel behaald, maar het had geen meter verder moeten zijn.

Waarom ik de marathon van Parijs toch als fantastisch omschrijf?

Ondanks de pijn die ik het laatste uur had, kijk ik met een heel voldaan gevoel terug op de marathon. Dit is het PR waar ik al meer dan een jaar van droom. En ik ben zo blij dat het me eindelijk gelukt is! Zonder de begeleiding van de NN Running Club en Energy Lab zou ik niet staan waar ik vandaag sta. Dankzij hun kon ik eerst mijn PR op de halve marathon in Brugge verbeteren om zo verder te werken tot het verbreken van mijn marathon PR. Samen met hun ga ik nu voor het volgende grote doel: een marathon onder de vier uur!

Liefs,
Aurelie