Raceverslag: Marathon Antwerpen

De afgelopen maanden stonden al mijn trainingen in functie van de marathon van Antwerpen. Zondag 22 april was het dan zover en na 5u07 afzien, behaalde ik met tranen in mijn ogen mijn tweede marathonmedaille. Ik vertel je dan ook graag hoe ik deze dag beleefd heb.

Voor de start

Toen ik me in januari inschreef voor de marathon van Antwerpen, had ik verwacht om in de ideale weersomstandigheden te kunnen lopen. Ik zag het al voor mij: 15°C, een beetje zon, een beetje bewolking en een fris windje. Helaas werd een aantal dagen voor de marathon duidelijk dat die droom geen werkelijkheid zou worden. Ik zou een groot deel van mijn tweede marathon in meer dan 25°C moeten lopen. Zucht. Allesbehalve mijn favoriete hardloopomstandigheden… Ik had er dan ook een beetje schrik voor.

Om er zeker van te zijn dat ik op tijd in Antwerpen zou raken, had ik mijn wekker al om 05:00 gezet. Door alle adrenaline was ik reeds een halfuurtje vroeger wakker. Naar goede gewoonte bestond mijn marathonontbijt uit pannenkoeken. Ik werkte er thuis twee naar binnen en besloot de rest mee te nemen naar de start.

Anderhalfuur voor de start kwam ik aan op Linkeroever. Ik had dan ook tijd genoeg om mijn startnummer af te halen, een dixie te bezoeken, mijn tas af te geven en rustig de rest van mijn ontbijt op te eten. Precies om 09:00 ging het startschot en konden we van start gaan. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Vanaf nu kon het avontuur beginnen. Ik startte met Gert-Jan want we hadden op voorhand afgesproken om een aantal kilometer samen te lopen.

0 – 10 km

De eerste kilometers van het parcours liep ik samen met Gert-Jan en die vlogen voorbij. We babbelden over vanalles en nog wat en voor we het wisten, passeerden we het 10-kilometerpunt. Mijn horloge gaf aan dat ik er 1u03’ over gedaan had en daar was ik erg tevreden mee. Als ik dit tempo de rest van de marathon kon volhouden, zou ik ongelooflijk blij zijn. Omdat Gert-Jan na de marathon ook nog ging pacen op de 10 miles, besloot hij wat gas terug te nemen. Met zijn succeswensen in mijn achterhoofd, ging ik op weg naar de volgende mijlpaal: het halve marathonpunt.

10 – 21,1 km

Kilometer 10 tot 15 gingen vlotjes en ik was echt aan het genieten. De route was 100 x minder inspirerend dan in New York, maar het enthousiaste publiek maakte heel veel goed. Ik liep dan ook met een grote glimlach. Tot het moment dat ik voelde dat ik misselijk werd… Ik had het tijdens loopwedstrijden op warme dagen al eerder meegemaakt, en ondanks mijn voorzorgen, voelde ik me nu exact hetzelfde als al die andere keren. Dit kon je niet menen. Ik moest nog zeker 25 kilometer. Hoe ging ik dat doen als ik het liefst van al op een bankje ging zitten om wat te bekomen? Ik besloot rustig verder te lopen en me te focussen op mama die op kilometer 23 zou staan. Ik mocht van mezelf niet wandelen vooraleer ik haar voorbij was.

Uiteindelijk bereikte ik het halve marathonpunt in 2u13’. Een minuutje trager dan in New York, maar met een heel ander gevoel als toen. In New York voelde ik me halfweg nog ontzettend sterk, nu zonk de moed me in de schoenen bij het idee dat ik deze afstand nog een keer moest afleggen.

21,1 – 30 km

Intussen voelde ik me slechter en slechter en keek ik er ontzettend naar uit om mama (en het colaflesje dat ze bij zich had) te zien. Op kilometer 23,5 kwam ik bij haar en ik vertelde haar dan ook meteen dat ik me erg misselijk voelde. Ik dronk een beetje cola, babbelde wat met mama en kon niet meteen de moed vinden om verder te lopen. Dus zette ik mijn tocht al wandelend verder. Voor het eerst was er ook een beetje schaduw op het parcours en dat zorgde er nog meer voor dat ik geen zin meer had om hard te lopen. Maar ik kon de overige 20 kilometer toch niet al wandelend afleggen?

Na mezelf wat peptalk te geven, nam ik het hardlopen weer op. Het werd intussen steeds warmer en rondom mij zag ik meer en meer mensen wandelen. Ik was duidelijk niet de enige die zich slecht voelde. En hoe graag ik ook was blijven hardlopen, het lukte me niet. En dus wisselde ik het hardlopen met wandelen af en sleepte ik mezelf van waterpunt naar waterpunt (gelukkig stonden die er om de 2,5 kilometer!). Op een gegeven moment hoorde ik een bekende stem achter mij en bleek dat Gert-Jan mij inhaalde. Dat was een klein mentaal tikje. Want ook al wist ik wel dat ik enorm aan het vertragen was, toch had ik dit moment niet zien aankomen.

Gert-Jan besloot opnieuw een aantal kilometer bij mij te lopen en sleepte me doorheen enkele moeilijke momenten. Op een gegeven moment liep ook Davinia voorbij. Ook aan haar vertelde ik dat ik misselijk was en als bij wonder had haar papa, die haar op de fiets begeleidde, ijsblokjes bij. Ik koelde er mijn lichaam wat mee af en was zo blij dat ik het weer even wat frisser had. Omdat ik nog steeds het hardlopen moest afwisselen met wandelen, had ik Davinia en Gert-Jan rond het 30-kilometerpunt laten gaan.

30 – 40 km

De laatste 12 km heb ik volledig op mentale kracht gedaan. De misselijkheid was rond kilometer 32 verdwenen, maar door al het wandelen, was ik mijn hardloopritme helemaal kwijt en lukte het me niet om aan één stuk te blijven lopen. Het was intussen ook al 27°C en bijna nergens op het parcours was er wat schaduw. Ik zag al een tiental kilometer steeds dezelfde mensen rondom mij en ergens gaf me dat ook wel moed. Het betekende dat ik zeker niet de enige was die het zwaar had en dat we samen aan het vechten waren om de finish te behalen. De kilometers gingen rustig voorbij en voor ik het wist, zag ik het bordje van het 40-kilometerpunt staan. Het einde van deze lijdensweg was eindelijk in zicht.

40 km – finish

Gek hoe je lichaam kilometerslang kan protesteren en dan ineens er weer volledig voor kan gaan. Uit het niets had ik een tweede adem gevonden en lukte het mij om de laatste 2 kilometer bijna volledig hardlopend af te leggen. Ik zat intussen in zo’n positieve vibe dat ik op weg naar de finish ook zoveel mogelijk medelopers probeerde te motiveren om te blijven hardlopen. Als ik het kon, dan konden zij het zeker. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje toen ik plots de boog zag die duidelijk maakte dat we nog maar 250 m moesten lopen tot de finish.

Ik had het absoluut niet zien aankomen, maar ik werd uit het niets overmannen door emoties. Al meer dan vijf uur was ik aan het vechten en binnen iets meer dan een minuut zou ik mijn tweede marathonmedaille in ontvangst nemen. In de laatste lijn naar de finish stonden ontzettend veel supporters en ze juichten voor elke loper die passeerde. Met tranen in de ogen liep ik over de finish. Het zat erop.

Ik had niet gedacht dat ik ooit meer dan vijf uur over een marathon zou doen, maar het is dan toch gebeurd. En het rare is dat ik hier niet teleurgesteld over ben. Ik heb in Antwerpen alles gegeven wat ik had. Ik heb gevochten voor elke meter en ben trots dat ik heb doorgezet tot het einde. Dit nemen ze me niet meer af. En dat PR komt er wel :-).

Liefs,
Aurelie